Nie jestem już muzułmanką.

Zapraszam do obejrzenia filmu, w którym młoda Turczynka, która mieszka w Niemczech, opowiada o swojej drodze do zmiany wiary. 

Betuel, urodziła się w Niemczech w tureckiej rodzinie. Ma 23 lata i studiuje chemię. Jako dziecko była wychowywana w fundamentalistycznej atmosferze oraz w izolacji od niemieckich dzieci. Nie mówiła po niemiecku.

Gdy poszła do gimnazjum zaczęła poznawać rówieśników z innych kultur, a jej zwątpienie w islam stawało się z roku na rok coraz głębsze. Gdy miała 13 lat przestała chodzić do szkoły koranicznej.

Coraz gorzej czuła się w domu i w towarzystwie ograniczających ją ludzi. Postanowiła porozmawiać z rodzicami na temat swoich wątpliwości dotyczących wiary i jej dotychczasowego życia. Miała wtedy 19 lat. Zakomunikowała rodzinie, iż nie zamierza dłużej nosić chusty i że nie chce być muzułmanką.

Gdy pojechała z rodzicami w odwiedziny do Turcji, chcieli ją tam zostawić, ponieważ nie akceptowali jej decyzji. Planowali odebrać jej paszport. Tylko dzięki swojemu wujowi wróciła do Niemiec. Zamieszkała w niemieckiej rodzinie, która dała jej wiele zrozumienia i wsparcia. Zdała maturę i dostała się na studia.

Betuel nie utrzymuje kontaktu z Turkami. Ze swoją rodziną utrzymuje sporadyczne kontakty. Chciałaby żeby jej rodzice zaakceptowali jej decyzję.

Film w języku niemieckim z angielskimi napisami.

O apostazji z Banku Fatw.

Postanowiłam podrążyć temat odejścia od islamu. Spotkałam się z wieloma opiniami na temat tego zjawiska. Jedni mówili, że apostaty nie należy karać, inni, że należy takie osoby zabijać. W Banku Fatw widnieje taka opinia na temat apostazji:

Po pierwsze: Muzułmanin nie powinien skłaniać się bardziej ku jednej opinii uczonych niż innej, tylko ze względu na fakt, że jest ona w zgodzie z jego pragnieniami, odczuciami, czy jego rozumowaniem. Raczej powinien akceptować fatwę w oparciu o dowody z Koranu i Sunny. Jest rzeczą esencjonalną przedłożenie tekstów i orzeczeń szariatu (zakazy i nakazy Allaha) ponad wszystko inne.

Po drugie: Apostazja (ridda) i opuszczenie islamu są rzeczami, które mogą zostać uczynione – sercem, językiem lub uczynkami. Apostazja ma miejsce w sercu, kiedy nie wierzy się w Allaha lub wierzy się, że jest inny stwórca obok Allah, lub nienawidzi się Allaha lub Jego Wysłannika. Apostazja może przybrać formę słów, wymawianych za pomocą języka, takich jak znieważanie Allaha lub Wysłannika, lub apostazja może przybrać formę ewidentnych czynów, takich jak wybijanie pokłonów przed bożkiem, znieważanie Koranu (Mushaf – w jez. arabskim) lub zaprzestanie odmawiania modlitwy. Przede wszystkim, apostata (murtadd) jest gorszy od tego, kto jest niewiernym (kafir).

Szeich al-Islam Ibn Tajmijja powiedział, obalając panteistyczne wierzenia Batinitów: „Dobrze wiadomo, że Tatarzy, którzy są kafir, są lepsi niż ci (Batinici), ponieważ ci ostatni są apostatami od islamu, najgorszego rodzaju apostatami. Przede wszystkim, apostata jest gorszy od tego, kto jest kafir pod wieloma aspektami.″ [Madżmu al-Fatawa, 1/193]

Po trzecie: Nie każdy muzułmanin, który popada w niewiarę (kufr) jest niewiernym (kafirem) i apostatą, Są powody, dla których można wybaczyć muzułmaninowi i nie osądzać go jako kafir, na przykład: ignorancja (brak wiedzy), nieporozumienie, przymus czy popełnianie zwykłych błędów. Odnośnie pierwszego powodu, człowiek może nie posiadać wiedzy odnośnie reguły ustanowionej przez Allaha, ponieważ żyje z dala od muzułmanów, np. tak jak ten kto dorasta na pustyni lub w ziemi kafir, lub niedawno przyjął islam. To może obejmować wielu muzułmanów, którzy żyją w społecznościach, w których przeważa ignorancja (brak wiedzy, świadomości) i wiedza jest rzadkością. Takimi są ci, o których zapytał pytający i odnośnie których nie wie, czy mogą być oni określeni mianem kafir i skazani na śmierć. Drugi powód: jeśli człowiek interpretuje zarządzenia Allaha w sposób nie zamierzony przez Prawodawcę, tak jak ci, którzy ślepo podążają za ludźmi innowacji (bidah) w ich błędnych interpretacjach takich jak Murdżia, Mutazila, Chałaridż i inni. Trzecim powodem jest jeśli ciemiężyciel zmoże (pojmie, obezwładni) muzułmanina i nie wypuści go, dopóki ten nie uczyni na głos ewidentnej wypowiedzi niewiary (kufr), aby uniknąć tortur, kiedy jego serce jest pełne wiary. Czwarty: kiedy wymawia ustami słowa będące kufr, nie mając tego na myśli. Nie każdy kto jest ignorantem (nieświadomym) o zasadach łudu i modlitwy może zostać usprawiedliwiony, kiedy widzi muzułmanów odprawiających modlitwę regularnie, i może czytać i słyszy Wersety dotyczące modlitwy. Co uniemożliwia mu odmawianie modlitwy lub pytanie o to, jak się ją wykonuje, i jakie są jej niezbędne warunki?

Po czwarte: Apostaty nie wolno ukarać śmiercią od razu po tym, jak popada w apostazję, zwłaszcza jeśli jego apostazja ma miejsce z powodu jakiś wątpliwości. Raczej, należy go najpierw poprosić o to, by się nawrócił i powinien otrzymać możliwość powrócenia do islamu i rozwiania jego wątpliwości, jeśli takowe ma. Potem, jeśli wciąż upiera się przy jego apostazji, dopiero wtedy należy ukarać go śmiercią.

Ibn Qudama powiedział w al-Mughni, 9/18: „Apostaty nie należy skazywać na śmierć dopóki nie zostanie poproszony o nawrócenie trzy razy. Taki pogląd podzielała większość uczonych, łącznie z Umarem, Alim, Ata, al-Nachai, Malik, al-Sałri, al-Ałzai, Ishaq i inni. Ponieważ do apostazji dochodzi z powodu wątpliwości i te nie mogą zostać rozwiane natychmiast. Należy dać człowiekowi czas, aby przemyślał tę kwestię, i najlepszym okresem czasu są trzy dni.”

Sunna Sahih wskazuje, że jest koniecznym skazanie apostaty na śmierć.

Ibn Abbas powiedział: „Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział: ″Ktokolwiek zmienia jego religię, ukarzcie go śmiercią.″ [Buchari]

Abdullah ibn Masud powiedział: „Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział: ‘Nie jest dozwolonym przelewać krew muzułmanina, który zaświadcza, że nie ma bóstwa poza Allahem i ja jestem Wysłannikiem Allaha, poza jedną z trzech sytuacji: duszą za duszę (tzn. w przypadku umyślnego morderstwa); osoby w związku małżeńskim, która popełnia cudzołóstwo (zina); i tego, kto zostawia jego religię i oddziela się od społeczności muzułmanów.’″ [Buchari, Muslim]

Ogólne znaczenie tych hadisów wskazuje, że jest koniecznym ukaranie śmiercią apostaty, niezależnie do tego, czy zwalcza islam (czy jest muharib) czy nie.

Pogląd, że apostatą, którego należy ukarać śmiercią jest ten, kto tylko zwalcza islam (muharib) jest sprzeczny z tymi hadisami. Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział, że przyczyną, z powodu której powinien zostać skazany na śmierć, jest jego apostazja, a nie zwalczanie islamu.

Niewątpliwie niektóre rodzaje apostazji są bardziej odrażające niż inne, i apostazja tego, kto zwalcza islam jest bardziej odrażająca niż ta kogoś innego. Stąd niektórzy uczeni czynią rozróżnienie między nimi, i powiedzieli, że nie jest koniecznym pytanie muharib o nawrócenie czy też przyjęcie jego nawrócenia; raczej należy go skazać na śmierć nawet jeśli się nawróci, podczas gdy należy przyjąć nawrócenie tego, kto nie jest muharib i nie należy karać go śmiercią.

Taki pogląd faworyzował Szeich al-Islam Ibn Tajmijja. Powiedział: „Apostazja jest dwóch rodzajów: zwykła apostazja i ekstremalna apostazja, za którą przypisana jest egzekucja. W obu przypadkach, są dowody, że jest koniecznym skazanie apostaty, aczkolwiek dowody zaznaczające, że wyrok śmierci może zostać zniesiony jeśli człowiek się nawróci nie mają zastosowania do obu rodzajów apostazji. Raczej dowody wskazują, że jest to dozwolone tylko w pierwszym przypadku – tzn. zwykłej apostazji – co będzie jasne dla każdego, kto przestudiuje dowody, które mówią o przyjęciu skruchy apostaty. W drugim rodzaju - ekstremalnej apostazji – obowiązek skazania na śmierć apostaty jest niewzruszony i nie ma żadnego tekstu czy konsensusu uczonych, który wskazywałby, że karę śmierci można znieść. Te dwie sytuacje są dość rożne i nie ma miedzy nimi porównania. Ani Koran ani Sunna, ani konsensus uczonych – nie mówią, że każdy kto jest apostatą czy to w słowach czy w czynach, może zostać oszczędzony przed karą śmierci jeśli nawróci się po tym, jak został ujęty i osądzony. Raczej Koran i Sunna, oraz konsensus uczonych, czynią różnicę między różnymi rodzajami apostatów.″ [al-Sarim al-Maslul, 3/696]

Al-Halladż był jednym z najbardziej znanych heretyków, który został skazany na śmierć bez prośby o nawrócenie. Al-Qadi Iyad powiedział: „Bagdadzcy uczeni szkoły Maliki (Fuqaha) za czasów al-Muqtadir byli jednomyślni co do tego, że al-Halladża należy zabić i ukrzyżować, ze względu na jego pretensje do boskości i jego wiarę w inkarnację, i jego słowa: ‘Ja jestem al-Haqq [Bogiem]’, choć pozornie wydawał się przestrzegać szariatu, i nie przyjęli jego skruchy.” [Al-Shifa bi Tarif Huquq al-Mustafa, 2/1091]

W oparciu o powyższe, jasnym jest, że to co pytający mówi o apostacie, który nie zostaje ukarany śmiercią jeśli nie zwalcza islamu, jest błędne, i rozróżnienie, które przytoczyliśmy od szeicha al-Islam Ibn Tajmijja może rozwiać wątpliwości i bardziej wyjaśnić tę kwestię.

Zwalczanie islamu nie jest ograniczone jedynie do walki z użyciem broni, raczej może dokonywać się przez słowa – takie jak znieważanie islamu czy Proroka, atakowanie Koranu itd. Wypowiadanie słownej wojny islamowi może być gorsze niż zwalczanie go z użyciem broni, w niektórych przypadkach.

Szeich al-Islam Ibn Tajmijja powiedział: „Muharaba (wypowiadanie wojny islamowi) jest dwóch typów: czynem i słowem. Wypowiadanie wojny przeciwko islamowi słowem może być gorsze niż zwalczanie czynem, jak stwierdzono powyżej, albowiem Prorok zabijał tych, którzy zwalczali islam słowem, oszczędzając niektórych z tych, którzy zwalczali islam czynem. To zarządzenie należy stosować surowiej po śmierci Proroka. Zamieszanie może zostać spowodowane przez czyny i słowa, ale szkoda wyrządzona przez słowa jest o wiele większa niż spowodowana przez uczynki; a dobro osiągnięte za pomocą słowa w nawracaniu ze złej drogi może być o wiele większe niż za pomocą czynów. Udowodniono, że zwalczanie Allaha i Jego Wysłannika słowem jest gorsze i wysiłek na ziemi w celu osłabienia religii za pomocą słowa jest bardziej skuteczny.″ [al-Sarim al-Maslul, 3/735]

Po piąte: Odnośnie nieodomawiania modlitwy (świadomie i celowo), poprawny werdykt brzmi, że ten, kto się nie modli jest niewiernym (kafirem) i apostatą. I Allah wie najlepiej.

 

http://sites.google.com/site/bankfatw/Home/postepowanie-mzlmnina/kara-dla-apostaty

Za apostazję grozi jej śmierć.

W chwili, gdy szesnastoletnia Rifqua Bary przeszła z islamu na chrześcijaństwo, zdała sobie sprawę, że grozi jej za to śmiertelne niebezpieczeństwo. Zgodnie z prawem szariatu, karą za apostazję jest śmierć.

Dziewczyna po zmianie religii uciekła z domu, jednakże sąd w Orlando  (Floryda) orzekł,  że ma  ona wrócić do domu, ponieważ nie grozi jej niebezpieczeństwo. Jedyne co musi zrobić jej rodzina to:

• udowodnić, że przebywa na terenie Stanów Zjednoczonych legalnie
• pozwolić, by Rifqua zakończyła edukację przez Internet

Rodzice dziewczyny mają do tej pory problem z przedstawieniem dokumentów, które miałyby poświadczać o ich legalnym pobycie na terenie USA. Jednak zapowiedzieli, że  wytoczą proces chrześcijanom, którzy zapewnili ich córce dach nad głową po ucieczce.

Rifqua mieszkała z rodzicami w Ohio, jednak po zmianie wiary znalazła schronienie w chrześcijańskiej wspólnocie na Florydzie. Uciekła z domu, ponieważ obawiała się o swoje bezpieczeństwo. Dziewczyna twierdzi, że jej rodzice zdolni byliby nawet do popełnienia morderstwa w obronie honoru.

Wafa Sultan, amerykańska doktor psychiatrii apeluje: Sprawa Rifquy Bary pokazuje jak wielkim niebezpieczeństwem jest dżihad podstępem wkradający się w zachodni świat. Nie chodzi tu tylko o bezpośrednie zagrożenie czyhające na amerykańską nastolatkę. Znikoma odpowiedź mainstreamowych mediów na ten poważny problem również stanowi zagrożenie.  Niestety, brak zainteresowania mediów nagłośnieniem sprawy odbywa się kosztem odpowiedzialności społeczeństwa za wiedzę o podstawach szariatu – krzywdzącego islamskiego prawa religijnego (…) W świetle szariatu, jeśli muzułmanin porzuca islam dla innej religii staje się apostatą, a przez to zasługuje na śmierć. W świetle szariatu, każdy muzułmanin ma prawo zabić takiego apostatę i nikt nie zada mu niewygodnych pytań.(…) Zachodni system sądowniczy musi znać islamskie prawa dotyczące apostazji, by zrozumieć tragiczne położenie Rifquy Bary oraz dolę jej podobnych, którzy odeszli od islamu. (…) Zapewnienie jej bezpieczeństwa z dala od rodziny to rozwiązanie właściwe zarówno z prawnego jak i z moralnego punktu widzenia.